Laat het avontuur maar komen!

Ik verlang naar de lente, naar zon, naar warmte. Na een hoopvolle februari, wil het al drie weken niet echt vlotten met het mooie weer. Wat waren we verwend - de temperaturen waren nog nooit zo hoog geweest in die tijd van het jaar. Die laatste week van februari  zat ik ergens in Brabant op een terras te lunchen in de zon samen met een dierbare vriendin. Uitzicht op een feesttent. Carnaval moest nog komen. En toen sloeg het weer om. Een straffe noordwesten wind joeg striemende regens en hagel over ons land. Niet één dag, maar weken lang. Er leek geen einde te komen aan die eindeloze trein van lage drukgebieden, stormachtig weer, koude wind en lage temperaturen. Verdwenen was die veelbelovende lentezon. Had is soms gedroomd?
Het is nog steeds somber weer. Toch gloort er hoop. Als ik goed kijk, zie ik het toch gebeuren. Natuur laat zich niet stoppen. Langzaam schildert het schuchtere, terughoudende lenteweer een dun laagje groen op de takken. De populieren langs de snelweg kleuren traag oranjerood in hun kruinen. Voor mijn raam ontvouwt de sierpeer haar bloesem en bij het benzinestation om de hoek zie ik de fel roze kersenbloesem als belofte van wat nog gaat komen. Het eerste bloeiende koolzaad staat  op de taluds en voor mijn huis wuiven de narcissen mij naar buiten. 
Het is toch prachtig dat zich tien jaar na mijn voettocht naar Santiago weer een lente aandient - schuchter misschien, maar onmiskenbaar. Dat na iedere periode van duister en kou de zon weer terugkeert.
Ook voor mij geldt: na elke periode van duister, niet weten, eindeloze lange nachten is daar opeens weer het licht - het kriebelt in me. Ik kan bijna niet wachten - ik mag weer naar buiten, de zon en het avontuur tegemoet. Ga je mee?