Bon courage....

Bon courage - houd goede moed. Hoe vaak heb ik die wens gehoord? Onderweg worden de korte ontmoetingen steevast gevolgd door deze goede wensen. In het begin sta ik er  niet zo bij stil. Neem ze als vanzelfsprekend in ontvangst.  Zo ook de dag dat ik me ergens in de graanschuur van Noord Frankrijk bevind, net boven Reims. Twee Nederlandse vrouwen die elk jaar een stuk van de Camino lopen, doen mij uitgeleide. De zon staat hoog aan de hemel en de temperatuur is aangenaam. Goed geluimd ga ik op pad. Ik loop kilometers langs een kanaal en geniet van het landschap. De mensen die ik tegenkom wensen me zonder uitzondering bon courage. Ik voel me gezien. Het streelt ook mijn ego. Na de middag buigt de weg af de velden in over glooiende heuvels vol graan. Het is inmiddels drukkend warm. Boven mijn hoofd pakken donkere wolken zich samen. Ik kijk het met lede ogen aan. Het landschap is leeg - er staan geen huizen noch bomen. Ergens op het hoogste punt van een heuvel midden op een zandweg die een korenveld doorsnijdt, scheurt de hemel open. Bakken water storten zich over me heen. Tijd om de poncho te pakken ontbreekt. Ik doe de moeite niet eens meer. Een  hels onweer barst los. Voor het eerst sinds mijn vertrek ben ik echt bang. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben het hoogste punt. Schuilen is onmogelijk. Ik voel me kwetsbaar en maak me zo klein mogelijk, terwijl ik schietgebedjes prevel tot een vergeten God. Het onweer houd aan. Mijn gebeden ook, wanhopiger. Ik speur langs de donkere hemel naar het einde van de bui.  Tevergeefs. Vele lange minuten gaan voorbij. Ik bevind me in een benarde positie en ik ben me daar meer dan bewust van. Geen droge draad meer. Dat is het minste waar ik me zorgen over maak. Het natuurgeweld weet van geen ophouden. Opeens duikt uit het niets in dat verregende, verlaten landschap een auto op. De portier zwaait open en een doorrookte stem verordonneert me mijn rugzak achterin te leggen en in te stappen. Volkomen perplex gehoorzaam ik. De auto staat blauw van de rook - de vrouwelijke chauffeur begint me uit te foeteren - wat ik in godsnaam doe met dit weer in een korenveld. Of ik levensmoe ben. Ik doe er het zwijgen toe. Er is me een wonder overkomen. Ongeveer tien minuten later zet ze me bij de bushalte aan de rand van Reims af. Ik ben nog altijd sprakeloos.'Prendre le bus jusqu à la cathédrale' beveelt ze me . Als ik mijn kletsnatte rugzak uit de achterbak heb geplukt, steekt ze bij wijze van groet een hand op bijt me 'bon courage!' toe en scheurt weg.