De weg naar huis

Daar stond ik, een verzopen kat met oranje rugzak, doorweekt, mijn routeboekje onbruikbaar. Ik nam het advies van mijn redster ter harte en wachtte op de bus, die me naar de kathedraal van Reims zou brengen. Niet omdat ik er zoveel zin in had, maar omdat het onweer onverminderd nog altijd lichtend en donderend boven mijn hoofd hing. Het liep tegen het einde van de middag toen ik eindelijk de kathedraal bereikte. Het weer klaarde langzaam op. Binnen wachtte me een warm onthaal. Ik was de eerste pelgrim die dag. Een vrouw, die zich voorstelde als Marian, nodigde me uit om bij haar thuis te overnachten. Ik weigerde aanvankelijk, maar ze stond er op. Ik liet me overhalen. Voor de tweede keer die dag nam ik de bus, nu met Marian. We kwamen uit in een buitenwijk van Reims, waar ze een eenvoudig appartement bewoonde. De inhoud van mijn rugzak verdween in de droger. Vervolgens ging ze op oude krantentocht bij de buren. Grote proppen verdwenen in mijn doorweekte schoenen. De wandelgids  werd blaadje voor blaadje droog geblazen met een föhn.
Ondertussen luisterde ik naar de verhalen over haar tiendaagse zomertochten richting Santiago de Compostela. Onderweg voelde ze zich geweldig. Toen ze na zeven jaar haar doel bereikte, sloeg de euforie al snel om in somberheid. Thuis in Reims overviel haar een gevoel van leegte dat tot op de dag van vandaag zelden van haar zijde week. De korte ontmoetingen met pelgrims in de kathedraal hielden haar levend. 
Toen ik na maanden van mijn tocht terugkeerde, begreep ik wat ze bedoelde. Wat me restte was een knagend heimwee naar de lichtheid van de weg van de pelgrim, de weg naar huis.