Pelgrim.... what's in a name

Mijn Camino begon in 2009 met innerlijke en uiterlijke gevechten. Uiterlijk werd ik van alle kanten voorbij gestoken door automobilisten, fietsers en wandelaars, waarbij ik hopeloos en kansloos zocht naar een vorm van erkenning. 'Zie mij!' Af en toe een opgestoken duim, maar dat was het dan wel. De eerste paar dagen beleefde ik vooral als zwaar en eenzaam.
Innerlijk zocht ik naar erkenning voor mijn tocht. Wat deed ik hier? Welk bizar idee lag hieraan ten grondslag? Het was niet alleen druk op de weg, maar ook in mijn hoofd. Na een paar dagen lopen en vechten, merkte een oudere man me op toen ik aan de oever van de Maas op een bankje uitrustte. Hij ging naast me zitten, zag de schelp op mijn rugzak, die ik voor de tocht er op genaaid had en vroeg: Êtes-vous une pèlerin? Ik voelde hoe ik verstarde. Ik, pelgrim? Dat is toch een middeleeuwer met onbereikbaar ideaal en religieuze motieven? Dat was ik zeker niet! Ik was een 50-jarige vrouw die naar Santiago liep... Bits en nijdig ontkende ik. Non, pas du tout. Hij stond op en wenste me bon courage.
Die nacht overnachtte ik in de Abbeye de Leffe. Vanwege gebrek aan slaapplekken, sliep ik helemaal in mijn uppie in een oude jongensschool achter de abdij. Om mij heen het immense schoolgebouw en de geur van jongensurine. Spartaans. In de abdij zelf heerste een sfeer die in niets leek op de wereld waar ik vandaan kwam. De monniken  droegen bruine pijen met capuchons. De stilte was bijna onverdraaglijk. Er waren meerdere gasten, maar niemand sprak. Ik was op tijd voor de avondmaaltijd. De gasten nuttigden gezamenlijk hun maaltijd, terwijl de monniken in hun eigen refter aten. Daar, aan tafel met de andere gasten, ontmoette ik een pastoor uit Nederland. Hij noemde zichzelf met trots pelgrim. Het raakte me, irriteerde me. Ik vroeg hem niet naar het waarom. Het was het begin van een nieuw riedeltje in mijn hoofd. Wat betekende het woord pelgrim voor mij en waarom werd ik er zo ongemakkelijk van? 
In een flits zag ik dat de betekenis van een woord mede bepaald wordt door de sociale en maatschappelijke context - opvoeding, werk, vriendschap, levensovertuiging. In mijn omgeving was het woord pelgrim beladen. Pelgrim zei voor mijn gevoel tegelijkertijd iets over religie en geloofsovertuiging. Daarom ook mijn weerstand. Maar wat gebeurt er met de betekenis als ik het los maak van de christelijke identiteit? Dan wordt op weg zijn plots heel menselijk. Iedereen is op een bepaalde manier op weg naar wat voor het gevoel de essentie is. Wat is dan een mooiere benaming dan pelgrim? What's in a name? 
Die dag werd de pelgrim in mij gewekt.